Podaj hasło które pasuje do pytania „Stepowy wąż”. Jeżeli nie znasz prawidłowej odpowiedzi na to pytanie, lub pytanie jest dla Ciebie za trudne, możesz wybrać inne pytanie z poniższej listy. Jako odpowiedź trzeba podać hasło ( dokładnie jeden wyraz ). Dzięki Twojej odpowiedzi na poniższe pytanie, rozbudujemy słownik haseł Karakal. Karakal. Hide Filters Show Filters Other In Stock Sort By: Login for Price. Karakal Hot Zone Pro 17 1.25mm Squash Set W & D Strings, Unit 3, Station Kuidas on "karakal stepowy" rakenduses eesti? Kontrollige sõna "karakal stepowy" tõlkeid poola - eesti sõnastikus Glosbe : Karakal. Näidislaused Feb 12, 2017 - This Pin was discovered by Aleksandra Stawik. Discover (and save!) your own Pins on Pinterest Najwybitniejszy polityk turecki od czasów Attaturka oczywiście. Godny następca dawnych turkijskich kaganow, chanow i sultanow. Ani przyjaciel Nasz ani tym bardziej wróg. Wilk stepowy do którego trzeba mieć respekt i lepiej żyć z nim dobrze, ale też się nie plaszczyc. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd. Karakal (od tureckiego słowa karakulak, czyli czarne ucho) nazywany jest także rysiem stepowym. Jest długonogim, szczupłym drapieżnikiem, który żyje w suchych regionach. Zamieszkuje sawanny, stepy oraz tereny półpustynne w pasie od Indii po Afrykę. Łatwo go poznać po miękkiej, piaskowej sierści i imponujących pędzelkach na uszach. Myśliwy na piątkę! Karakal imponuje swoimi zdolnościami łowieckimi. Jest bardzo zwinny i skoczny, co przy jego rozmiarach odrobinę zaskakuje. Jest zdolny do upolowania zdobyczy wielkości małej antylopy albo wielkiego ptaka drapieżnego, jak np. orzeł stepowy. Małe ptaki potrafi łapać w locie. Wiadomo, że jest w stanie poradzić sobie także z wielkimi wężami. Jest szybszy niż większość kotów tej samej wielkości i świetnie się wspina. W pogoni za zdobyczą potrafi rozpędzić się nawet do 80 km na godzinę, ustępując pod względem prędkości tylko gepardom. Dodatkowo cechuje go wysoka inteligencja – podczas łowów stosuje różne taktyki. W związku z tym ludzie od wieków bardzo cenili jego umiejętności, oswajali go i ćwiczyli do polowań. Karakal domowy? Karakala próbowano udomowić już przed wiekami. W starożytnym Egipcie czczono go i uwieczniano na malowidłach, a jego pomniki stawiano na straży grobowców faraonów. Obecnie w wielu krajach karakal jest poszukiwanym i cenionym zwierzęciem domowym. Jak się okazuje, jest stosunkowo przyjazny i potrafi przywiązać się do człowieka. Ludzie zachwycają się jego umaszczeniem, a kocięta karakali rozbrajają swoim urokiem. Za młodego, oswojonego kota trzeba jednak słono zapłacić, bo aż od 15 nawet do 30 tysięcy euro. W Polsce gatunek ten znajduje się jednak na liście zwierząt niebezpiecznych i posiadanie takiego pupila wymaga specjalnego zezwolenia. Każdy kot trzymany w niewoli powinien posiadać dokument CITES – potwierdzenie pochodzenia, by uniknąć przemytu zwierząt i odławiania ich z populacji naturalnych. Mowa uszu Uszy to najbardziej charakterystyczny element wyglądu karakala. Zakończone są szczoteczkami sierści, dłuższymi niż u innych kotów. Na sawannie kępki pełnią rolę kamuflażu – przypominają trawę. Jednak w innych terenach czarno-białe ubarwienie uszu jest doskonale widoczne i zbytnio rzuca się w oczy, dlatego też kot nosi je zazwyczaj położone poziomo. Poza tym uszy tego kota odgrywają niezwykle ważną funkcję w międzygatunkowej komunikacji. Podczas spotkania dwóch karakali duże znaczenie mają sygnały nadawane poprzez poruszanie uszami. Karakal stepowy Wygląd: Karakal ma wysokie kończyny i długie pędzelki na uszach, które pokrywają całą ich tylną powierzchnię (podobne pędzelki mają rysie, ale u nich rosną one tylko na najwyższej krawędzi małżowin). Ogon stanowi 1/3 długości ciała. Uszy długie, na tylnej stronie czarne. Ubarwienie futra ochrowo-brązowe do ciemnobrązowego, pod spodem izabelowate, u osobników bardzo jasnych – białe. Zdarzają się też osobniki czarne. U niektórych gatunków na podeszwach tylnych nóg wyrastają włoskowate poduszki. Długość ciała: 55 – 80 cm Wysokość: 45 cm Długość ogona: 22-32 cm Waga: 8-18 kg Wyróżnia się aż osiem podgatunków geograficznych. Tryb życia: Najczęściej żyje samotnie. Rewiry samców są kilkakrotnie (2-3 razy) większe niż samic i obejmują miejsca, gdzie łatwiej można znaleźć pokarm lub schronienie. Rewiry samców mogą nakładać się na siebie, ale zwierzęta te wolą jednocześnie nie używać tych samych miejsc. Nie lubią żyć w stadzie i wyraźnie unikają towarzystwa. W ciągu doby mogą pokonywać ponad 10 km. Karakal jest aktywny zarówno w dzień, jak i w nocy (średnio 10 godzin w ciągu doby) w zależności od panującej temperatury. Najlepiej czuje się, gdy nie ma upałów (poniżej 20 st. Celsjusza). Pożywienie: Karakal poluje z reguły w nocy. Przy każdej wyprawie łowieckiej przemierza rozległe terytorium. Najczęściej jego łupem padają ptaki oraz gryzonie, małpy, jaszczurki i młode antylopy, ale potrafi także upolować rybę. Niekiedy zjada pożywienie roślinne, głównie owoce. Długość życia: Karakal w naturze żyje około 12 lat, w niewoli nawet do 20. Rozmnażanie: Karakal żyje samotnie, tworzy pary jedynie w krótkim okresie godowym. Może się rozmnażać przez cały rok, choć w północnej części Sahary młode rodzą się zazwyczaj zimą lub wiosną. Ciąża trwa 70-79 dni. W miocie rodzi się od jednego do czworga młodych, które przez pierwsze 10 dni są ślepe i niesamodzielne. Kociaki ssą mleko matki przez cztery miesiące, dojrzewają płciowo w wieku 13-16 miesięcy, ale samodzielne życie mogą wieść już w wieku 9-10 miesięcy. Ochrona: Karakal nie należy do gatunków zagrożonych (jego futro nie ma wartości handlowej). Jego liczebność raczej nie spada, choć w wielu rejonach kota tępi się jako szkodnika (w pobliżu domostw chętnie poluje na zwierzęta gospodarskie). Jedynie podgatunek turkmeński jest bardzo rzadki i objęty ochroną. Karakal wygląda jak duży kot z pyszczkiem milutkiego kociaka. Trudno oprzeć się urokowi tych maluchów. Młode karakale są niezwykle urocze i uważa się je za najpiękniejsze koty na świecie. Dorosłe natomiast potrafią spełnić marzenie człowieka o dzikim kocie w domu. Należy jednak pamiętać, że to z natury dzikie zwierzę, które najlepiej czuje się w swoim naturalnym środowisku. Jego oswajanie jest częściowo z tą naturą sprzeczne. Karakal zawsze będzie tęsknił za się tym artykułem:Nikoletta ParchimowiczMiłośniczka kotów, catsitterka, behawiorystka. Piszę o kotach od wielu lat. O ich naturze uczę się natomiast, odkąd pamiętam. Czuję z kotowatymi niesamowitą więź i porozumienie. ZadowolonyWygląd, opis karakal Dzikiej przyrodySiedliska i geografia Styl życia rysia stepowego Główni wrogowie karakal Trzymanie karakal w domu Pielęgnacja i konserwacja, higienaJak karmić karakal? Długość życia Choroby rysia stepowego, profilaktyka Niuanse i problemy wychowania Karakal hodowlany Kup rysia stepowego - rekomendacjeGdzie kupić, na co zwrócić uwagę Cena karakala Recenzje właścicieli Karakal, czyli ryś stepowy, to drapieżny koci ssak. Szereg cech genetycznych pozwoliło wyodrębnić karakal jako odrębny rodzaj, ale zgodnie z głównymi cechami morfologicznymi ryś stepowy jest bardzo zbliżony do kuguara i afrykańskiego opis karakalZewnętrznie karakal przypomina rysia, ale ma mniejszy rozmiar ciała, wyróżnia się smukłością i monochromatycznym ubarwieniem. Średnia długość ciała dorosłego osobnika waha się od 65-82 cm, a długość ogona to 25-30 cm przy wzroście zwierzęcia w kłębie 44-46 cm. Masa ciała dorosłego karakala nie przekracza 13-22 kg. Charakterystyczną cechą jest obecność bujnych frędzli na końcach uszu o długości do 50 mm. Na łapach znajduje się gruba szczeciniasta sierść, która pozwala zwierzęciu swobodnie poruszać się nawet po piaszczystej interesujące! W naturalnym środowisku czasami spotykane są osobniki melanistyczne. Karakale takie charakteryzują się znacznie ciemniejszym, nietypowym dla tego gatunku, prawie całkowicie czarnym pokryte krótkim i dość grubym futrem. Ubarwienie sierści przypomina u północnoamerykańskiego kuguara i jest reprezentowane przez piaszczysty lub czerwonawo-brązowy wierzch z białawym spodem. Boczna część kufy wyróżnia się wyraźnymi, wyraźnie widocznymi czarnymi znaczeniami. Frędzle na uszach i na zewnętrznej stronie uszu są w kolorze czarnym. Na tle wydm prawie nie widać rysi stepowych. Latem drapieżne zwierzę zrzuca sierść, zastępując futro lżejszą, ale taką samą grubą i gęstą przyrodyKarakale wolą osiedlać się na terytorium sawanny, a także w opuszczonych strefach stepowych i u i geografiaDuża liczba osobników karakal znajduje się w Afryce, na Półwyspie Arabskim, w Azji Mniejszej i Azji Środkowej, a także na Bliskim Wschodzie. Niewielka liczba rysi stepowych zamieszkuje południowy Turkmenistan, wybrzeże Morza Kaspijskiego i półwysep Mangyshlak, a także wschodnią część Kirgistanu i region Buchary na terytorium Uzbekistanu. W naszym kraju pojedyncze osobniki występują u podnóża i na pustyniach na terenie życia rysia stepowegoRysie stepowe dobrze dogadują się z wieloma innymi przedstawicielami kociej rodziny. Karakale nie wchodzą zbyt często na tereny pustynne, ale są w stanie z łatwością znieść suszę i bez wody przez długi czas. W ciągu dnia karakale chronią się przed południowym upałem w gęstych zaroślach, a wraz z nadejściem nocy wychodzą na polowanie. Karakal charakteryzuje się samotnym trybem życia, a jego własne żerowisko jest ściśle interesujące! Wielkość chronionego obszaru żerowania dorosłego rysia stepowego jest imponująca i może wynosić od 4 km do 300 km lub więcej, podczas gdy samice wybierają dla siebie stosunkowo niewielkie wyróżniają się doskonałym wzrokiem i doskonałym słuchem, co pozwala drapieżnikom niezauważalnie i bardzo skutecznie wytropić zdobycz. Po znalezieniu ofiary karakal atakuje ją niemal z prędkością błyskawicy. Mimo dobrze rozwiniętych kończyn ryś stepowy nie może długo ścigać swojej ofiary, dlatego polowanie odbywa się z karakali mogą być zające, różne gryzonie, ptaki, jeże, jeżozwierze, małpy, małe antylopy, mangusty, a także lisy i wszelkiego rodzaju gady. Dorosły drapieżnik jest w stanie poradzić sobie z ofiarą dwukrotnie większą od karakal. Małe zwierzęta są zabijane jednym mocnym ugryzieniem, a większa zdobycz z reguły umiera w procesie uduszenia. Drapieżnik ukrywa resztki niezjedzonego pokarmu i w razie potrzeby zjada je po wrogowie karakalRyś stepowy może zostać zaatakowany przez tak duże drapieżniki jak Lew i hiena, przed którą karakalami uciekają w gęstych zaroślach. Wrogami karakala są również wilki stepowe i psy alabajskie, które są wykorzystywane przez ludzi do ochrony stad karakale są celowo eksterminowane przez ludzi, co spowodowane jest koniecznością ochrony inwentarza żywego przed atakiem drapieżnika. Gwałtowny spadek liczebności przyczynił się do wprowadzenia rysia stepowego na listy gatunków chronionych, a polowanie na tego drapieżnika jest zabronione na terytorium krajów karakal w domuW starożytnych Indiach, a także w Persji, ryś stepowy był specjalnie oswojony do polowania na takie dzikie zwierzęta, jak małe antylopy, zające, bażanty i pawie. Ten rodzaj polowań był popularny głównie wśród ludzi ubogich, gdyż karakale były znacznie tańsze od gepardów, a także nie wymagały specjalnej opieki i dużej ilości takiego zwierzęcia było bardzo łatwe, a odpowiednio oswojony ryś stepowy jest zwierzęciem miłym i czułym. Dziś trzymanie tak dużego drapieżnego kota w domu stało się oznaką bogactwa i jest bardzo prestiżowe. Wielu bogatych ludzi nabywa bezpretensjonalne karakale jako egzotyczne zwierzęta domowe. Jednak koszt tak wdzięcznego zwierzaka jest bardzo wysoki, więc nie każdy może go kupić i trzymać w i konserwacja, higienaNie możesz mieć tak drapieżnego egzotycznego zwierzęcia, jeśli w domu są dzieci w wieku przedszkolnym. Utrzymanie rysia stepowego w domu wymaga dużych nakładów finansowych, a także wysiłku i czasu. Możesz kąpać swojego zwierzaka tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne. Okresowe szczotkowanie, a także higiena oczu i uszu to niezbędny element domowej pielęgnacji. W odpowiednim czasie trzeba przyciąć pazury. Wskazane jest, aby od najmłodszych lat przyzwyczaić żbika do smyczy i obroży, które pozwolą na bezproblemowe wyprowadzanie Trzymając karakal w mieszkaniu, trzeba często chodzić po ulicy, ponieważ to drapieżne zwierzę naprawdę potrzebuje wystarczającej aktywności fizycznej i jest kupić karakal do trzymania w wiejskim domu, gdzie egzotyczne zwierzę musi wyposażyć specjalną wolierę we wszelkiego rodzaju urządzenia do wypoczynku i aktywności stepowy doskonale potrafi skakać, więc teren należy odgrodzić odpowiednio wysokim płotem. Zwierzę źle znosi zimno, dlatego pomieszczenie w wolierze musi być wyposażone w wysokiej jakości system karmić karakal?W warunkach naturalnych pożywienie karakal jest reprezentowane przez mięso, dlatego w warunkach domowych jako paszę należy stosować mięso i podroby, a także mięso zające, królicze i gryzonie pastewne. Możesz karmić rysia stepowego i najtańsze surowe mięso drobiowe, a także ryby i mięso jest uzupełnienie diety karaka w witaminy i minerały. Z reguły karmę podaje się drapieżnikowi domowemu kilka razy dziennie, a porcję należy obliczyć na podstawie wieku i masy ciała egzotycznego zwierzęcia. W obszarze dostępu musi znajdować się miska z czystą i świeżą życiaKarakale to długowieczne drapieżniki. W niewoli i z zachowaniem zasad przetrzymywania średnia długość życia rysia stepowego przekracza piętnaście rysia stepowego, profilaktykaW przeciwieństwie do większości ras kotów domowych, ryś stepowy początkowo nie jest podatny na choroby i ma bardzo silny układ odpornościowy. Główne przyczyny problemów zdrowotnych to niewłaściwa opieka nad egzotycznym zwierzakiem, cechy wiekowe lub nieterminowa opieka weterynaryjna przy braku Ryś stepowy może być nosicielem chlamydii, ale jakiekolwiek kliniczne objawy tej choroby u krajowego egzotycznego drapieżnika są całkowicie szczepienie podaje się kociakowi karakalskiemu w wieku trzech miesięcy, a ponowne szczepienie przeprowadza się za miesiąc. Następnie musisz zaszczepić zwierzę przeciwko wściekliźnie. Obowiązkowe są również szczepienie przeciwko panleukimii, zapaleniu nosa i tchawicy oraz kalcewirozie. Nie zaleca się prowadzenia działań profilaktycznych w czasie zmiany zębów lub gdy ryś stepowy nie czuje się dobrze. Zaplanowane badania są wymagane co sześć i problemy wychowaniaZ reguły dobrze wychowane i odpowiednio oswojone dzikie koty są łagodne. W tym celu kociak karakal musi zostać nabyty, gdy jest jeszcze mały, od już oswojonych rodziców. Rysie stepowe to zwierzęta nietowarzyskie, które nie są przystosowane do życia w grupie, dlatego takie dzikie koty nieustannie walczą ze swoimi bliskimi i wypędzają je ze swojego napięty jest również stosunek do przedstawicieli innych gatunków. Często zdarza się, że karakale atakują psy, które są od nich większe. Dzikie koty są bardzo mobilne, uwielbiają różne zabawy, są bystre i podatne na egzotyczne zwierzę nie jest planowane do hodowli, najlepszym rozwiązaniem byłaby sterylizacja lub kastracja. Koty sterylizowane rzadko znakują swoje terytorium moczem, a koty wykastrowane na czas są bardziej posłuszne i nie wykazują agresji w stosunku do swoich hodowlanyNie ma określonego okresu lęgowego dla karakali. Dzikie koty mogą kopulować przez cały rok, ale główny szczyt przypada na okres od października do lutego. To właśnie w takim czasie w naturalnych warunkach obserwuje się dużą ilość pokarmu, co pozwala rysiowi stepowemu na rozpoczęcie prokreacji. Okresowi godowemu towarzyszy wydzielanie przez samice dużych ilości moczu ze specjalnymi feromonami, które przyciągają interesujące! Podczas gier godowych karakale emitują określone sygnały dźwiękowe, przypominające głośny kaszel. Przez kilka dni samice kojarzą się z kilkoma samcami, ale zawsze preferowane są osobniki największe, aktywne i może trwać od 68 do 81 dni. Kocięta rodzą się w ustronnym miejscu, w skalnych szczelinach lub w norach pod korzeniami roślin. W pierwszych dniach samica z kociętami stale zmienia położenie gniazda. Po około dwóch do trzech tygodniach kocięta karakal stają się całkiem samodzielne, ale pozostają pod opieką matki. W pełni dojrzałe osobniki zbliżają się do rysia stepowego - rekomendacjeZanim kupisz kota stepowego, musisz naprawdę ocenić swoje możliwości i przygotować się na nieuchronnie wysokie koszty kupić, na co zwrócić uwagęKarakal najlepiej kupić w wyspecjalizowanej hodowli, gdzie istnieje możliwość obserwowania zachowania sprzedawanych kociąt i ich rodziców. Z reguły zwierzę z żłobka jest już przyzwyczajone do tacy i podstawowych zabiegów ogrody zoologiczne sprzedają też dzikie zwierzęta, ale tak egzotyczny zwierzak nie jest w stanie się oswoić i niezwykle trudno będzie mu zaszczepić dyscyplinę. Z wielką starannością należy traktować oferty w Internecie, gdzie najczęściej sprzedaje się zwierzęta złowione w naturalnych zwierzę ma dobry apetyt, wystarczającą mobilność i zabawę. Należy zwracać uwagę na zachowanie kociaka w obecności ludzi i jego stosunek do obcych. Przed zakupem należy upewnić się, że zakupiony kociak nie ma oznak chorób, oczy i uszy są czyste. Sierść powinna być gładka i błyszcząca. Kociak musi posiadać paszport weterynaryjny, w którym znajdują się znaki Państwowej Przychodni Weterynaryjnej o wykonanych karakalaDziś średni koszt dorosłego kociaka rysia stepowego w naszym kraju może wahać się w granicach 410-450 tys. rubli i więcej. Szczególnie drogie będą osobniki melanistyczne, które wyróżniają się nietypowym ubarwieniem, a także osobniki nadające się do hodowli. Kociaka karakalowego najlepiej kupować w wieku sześciu miesięcy lub młodszym. Starsze zwierzę z wielkim trudem przyzwyczaja się do nowych właścicieli i nie przystosowuje się dobrze do nieznanego właścicieliWedług doświadczonych hodowców rysia stepowego prywatny domek z dołączoną specjalną wybiegiem najlepiej nadaje się do trzymania dzikiego kota. Standardowa powierzchnia takiego ogrodzenia powinna wynosić co najmniej 15-16 m²2. Wewnątrz musisz wyposażyć specjalne stopnie, półki do skakania, a także drapak w postaci kłody lub drewnianego drążka pokrytego sznurkiem Od wczesnego dzieciństwa należy zacząć hodować karakal domowy. Ryś stepowy swoim zachowaniem podczas gry przypomina psa. Nawet małe karakale uwielbiają biegać za różnymi przedmiotami i przynosić je gier zaleca się zakup trwałych i niezawodnych zabawek wykonanych z naturalnych i trwałych materiałów. Zwierzę dość łatwo przyzwyczaja się do smyczy i obroży, płetw i buczenia jak zwykły kot domowy. Ryś stepowy, jeśli to konieczne, dobrze i szybko przyzwyczaja się do toalety w postaci domowy jest bardzo mściwy i dobrze pamięta niegrzeczne zachowanie lub kary fizyczne. W odwecie zwierzę może podrapać lub ugryźć właściciela, a także zniszczyć wszystkie meble w domu. Jeśli nie masz pewności co do własnych możliwości, warto przyciągnąć na szkolenie fachowców, którzy zaszczepią dzikiemu kotu cały wachlarz niezbędnych umiejętności i szybko uspołecznią zwierzę. Alternatywna nazwa tego dzikiego kota nie została stworzona bez powodu. Wystarczy spojrzeć na karakala, aby zobaczyć podobieństwo do rysia zamieszkującego Eurazję. Charakterystyczne pędzelki i sterczące uszy są jego znakiem rozpoznawczym i czynią go stepowym odpowiednikiem rysia eurazjatyckiego choć pokrewieństwo między tymi dwoma kotowatymi jest dalekie. Klasyfikacja Gromada: ssakiRząd: drapieżneRodzina: kotowateRodzaj: CaracalGatunek: karakalNazwy: karakal, karakal stepowy, ryś stepowyIstnieje 8 podgatunków karakala:Caracal caracal algira – występuje w północnej AfryceCaracal caracal caracal – występuje w południowej, środkowej i wschodniej AfryceCaracal caracal damarensis – występuje w NamibiiCaracal caracal limpopoensis – występuje na terenie BotswanyCaracal caracal lucani – występuje na terenie GabonuCaracal caracal nubica – występuje w Etiopii i SudanieCaracal caracal poecilictis – występuje w zachodniej AfryceCaracal caracal schmitzi – występuje w zachodniej Azji, Iranie, Arabii Saudyjskiej oraz IndiachKarakal, ryś stepowy (Caracal caracal). karakal pochodzi od tureckich słów „kara kulak”, które oznaczają „czarne ucho”. W języku Afrikaans nosi nazwę rooikat – „czerwony kot”.Występowanie Powszechnie występuje w Afryce Subsaharyjskiej, zwłaszcza na południu kontynentu. W centralnej i zachodniej Afryce jest raczej rzadkością. Zamieszkuje obszary górskie w pobliżu Sahary i półsuche tereny zalesione (sawanny, stepy). Kilka osobników obserwuje się na nadbrzeżnych równinach przy Rzece Atrek, wzdłuż Hari Rod oraz na pustyniach po obu stronach Rzeki Murgab. Karakal zajmuje rozmaite tereny, najchętniej przebywa na sawannach, w buszu, wilgotnych lasach i wiecznie zielonych lasach życiaSuche sawannyStepyKrzaczaste zaroślaPółpustynieKarakal, ryś stepowy (Caracal caracal).CharakterystykaWygląd Sylwetka smukła, osadzona na czterech długich i silnych nogach. Ubarwienie płowe, czerwonawe, lub piaskowe. jednolite na grzbiecie, po bokach ciała i na zewnętrznych stronach nóg. Wyjątkiem są niewielkie rejony na pysku, spodniej części ciała i wewnętrznej stronie kończyn przednich – dominuje tam biel z dodatkiem czarnych wzorów. Przez środek czoła przebiega ciemna pręga, nad oczami widoczne są czarne akcenty. Nos w kolorze kawy lub mlecznej czekolady. Zdarzają się również osobniki melanistyczne (całkowicie czarne).Uszy biało-szaro-czarne z zewnątrz, natomiast od wewnątrz są zarośnięte białym puchem. Zwieńczeniem płatków uszu są długie (dłuższe niż u rysia eurazjatyckiego (Lynx lynx)), sztywne pędzelki. Głowa stosunkowo mała, szczęka krótka wyposażona w mocne, duże zęby. Wokół oczu rośnie jaśniejsza sierść, ale linia wodna jest czarna. Między poduszkami widoczna długa sierść chroniąca łapy przed skaleczeniami i umożliwiająca cichy chód. Samice są nieco mniejsze od samców. Karakal, ryś stepowy (Caracal caracal).Dieta i sposób polowania Żywi się głównie zwierzętami ważącymi mniej niż 5 kg, w tym myszoskoczkami, postrzałkami i góralkami. Karakal jest na tyle zdolnym i sprawnym drapieżnikiem, że potrafi zapolować na większe ofiary, np. antylopy (dżejran, springbok, grym, ridbok górski, stenbok). Jako zwierzę przystosowane do suchego, gorącego klimatu potrafi przetrwać dłuższy czas bez wody. W okresach deficytu wodnego wystarczają mu płyny ustrojowe schwytanych wielkim talentem jest wykonywanie wysokich skoków w trakcie polowania na ptaki. Na ziemi poluje przez pościg – bezszelestnie zbliża się do zdobyczy na odległość ok. 5 m, po czym przyspiesza do prędkości sprinterskiej. Mniejszą zdobycz zabija przez złamanie karku, większym zwierzętom rozrywa gardło. Jeśli nie jest w stanie zjeść ofiary za jednym zamachem, chowa padlinę między ryś stepowy (Caracal caracal).Usposobienie Karakal to łowca aktywny w dzień lub w nocy. Jeżeli za dnia jest zbyt gorąco, preferuje nocne łowy, kiedy temperatura spada poniżej zwierzę o prawdziwie kociej naturze, karakal jest samotnikiem, czasem można go obserwować w parach. Emituje różne odgłosy, specyficzne dla wszystkich kotowatych w tym syczenie, miauczenie czy warczenie. Wydaje również odgłosy podobne do szczekania, które prawdopodobnie pełnią funkcję ostrzegawczą. Zwierzę terytorialne, zaznacza rewir zapachem zawartym w odchodach zostawianych w widocznych miejscach i w moczu rozpylanym na krzakach. Terytorium karakala ma szeroki zakres, wynoszący u samców średnio od 270 do 1100 km2. Przeciętnie terytoria samców mają 220 km2, a samic 57 km2. Wielkość rewiru jest uzależniona od pory roku. Terytorium samca często pokrywa terytoria kilku samic. Zauważono, że osobniki płci męskiej migrują 60 – 90 km na południe zanim ustanowią swoje rewiry, natomiast samice pozostają w pobliżu miejsca urodzenia. Oznacza to, że terytorium samicy pokrywa się często z rewirem jej do oswojenia Wbrew pozorom, są to zwierzęta bardzo łatwe do oswojenia. Pierwszym narodem, który udomowił karakale byli Chińczycy lub też Egipcjanie. Od Chińczyków inicjatywę przejęli Hindusi, którzy również zajęli się udomawianiem tych zwierząt. Podczas polowania ubierali je w specjalne stroje ze skór, przypominające sztukę tę posiedli również Mongołowie, a także Persowie. Sam perski król z dynastii Achemenidów, Cyrus II Wielki polował korzystając z pomocy karakali. W dzisiejszych czasach istnieje tylko jeden lud na świecie, który do polowania używa tych zwierząt. Zamieszkuje on terytorium południowego Tadżykistanu (Azja).Młode karakale (rysie stepowe).Rozród Gody trwają przez cały rok. W okolicach Sahary gody odbywają się w przeważnie w miesiącach zimowych. U samic ruja (okres płodności) trwa 5 – 6 dni. Kopuluje z wieloma samcami według określonej kolejności. Kolejność ta, a raczej rodzaj hierarchii, ma związek z wiekiem i wielkością samca. Kopulacja trwa od 90 sekund do 10 minut. Niektóre samce zaciekle walczą o dostęp do matka chowa się w jaskini, pniu drzewa lub norze wydrążonej w ziemi, aby móc rodzić z dala od drapieżników. Ciąża trwa 69 – 81 dni, w jednym miocie pojawia się od 1 do 6 kociąt. Nowo narodzone karakale ważą od 198 do 250 g. Otwierają oczy po 4 – 10 dniach od urodzenia. Poza bezpieczne legowisko mogą wyjść po ok. 1 miesiącu. Mleczne zęby są całkowicie ukształtowane po 50 dniach, a mleko przestają ssać po ok. 10 tygodniach. Kły rosną między 4 a 5 miesiącem życia, reszta zębów wyrasta w ciągu kolejnych 6 miesięcy. Młode pozostają z matką przez ok. 1 rok, do czasu osiągnięcia dojrzałości płciowej. Karakal, ryś stepowy (Caracal caracal).OchronaTe dzikie koty narażone są na czynne ataki kłusowników. Nie są jednak cenne ze względu na swoje futro, natomiast uważane są za zagrożenie, ponieważ często zaglądają na farmy, niszcząc je i zabijając tamtejszą dane/wymiaryKarakal/Ryś stepowy (Caracal caracal)Długość: 75 – 105,7 cm (samce), 69 – 102,9 cm (samice)Długość ogona: 23,1 – 34 cm (samce), 19,5 – 34 cm (samice)Wysokość: 40 – 50 cmWaga: 8 – 20 kg (samce), 7 – 15,9 kg (samice)Długość życia: do 16 lat w niewoli (najstarszy odnotowany osobnik żył 19 lat)Karakal, ryś stepowy (Caracal caracal).Karakal (ryś stepowy) – ciekawostki Nazwa „karakal” pochodzi od tureckiego kara kulak (karakulak), co oznacza „czarne ucho”. W języku Afrikaans nosi nazwę rooikat – „czerwony kot”.Mimo iż karakal i ryś posiadają charakterystyczne pędzelki na uszach, nie są one ze sobą bliżej spokrewnione. Ryś stepowy jest natomiast bliskim kuzynem serwala (Leptailurus serval/Felis serval) i egipskiego kota złocistego (Caracal aurata).Pędzelki na uszach mierzą ½ długości karakali nie posiada drugich górnych zębów stepowy skacze na wysokość ok. 2 na wielkość terytorium – poza porą roku – ma wpływ wielkość danego samca, nie – jak dotąd twierdzono – ilość pożywienia na danym samica karakala kopulowała z trzema różnymi samcami i wracała do nich w każdym okresie rui. Kolejność „dopuszczania” partnerów była zawsze taka uznawany jest za gatunek zagrożony wyginięciem na obszarze północnej Afryki, w republikach Azji Środkowej i Indiach określony mianem rzadko występującego. Zagłada z pewnością nie grozi mu na południu kontynentu 1998 roku w Ogrodzie Zoologicznym w Moskwie stworzono krzyżówkę genetyczną karakala z kotem odgrywał ważną rolę w wierzeniach starożytnych Egipcjan. Znaleziono bowiem malowidła naścienne i rzeźby o tym świadczące, jak również zabalsamowane ciała tych dzikich kotów oraz innych kotowatych, których pośmiertnym zadaniem było strzeżenie to nazwa batalionu piechoty Sił Obronnych to nazwa miasta leżącego w ryś stepowy (Caracal caracal).Polecamy:KotyTygrysyLampartyNajwiększe koty świataSerwalTygrys szablozębny – SmilodonIrbis – pantera śnieżnaPantera mglistaCzarna panteraOcelotJaguarRyśLampartGepardPumaLewLygrys/LigerTygrysŻbik Opis kota karakala. Karakal, czyli ryś stepowy potocznie nazywany „czarne ucho” to kolejny drapieżny ssak z rodziny kotowatych. Przeważnie występuje na Półwyspie Arabskim, w Afryce oraz Azji (Pakistan, Indie, Iran, Turkmenistan, Afganistan). Nie jest drapieżnikiem wybrednym, jeśli chodzi o tereny przez niego zamieszkiwane, ale najlepiej się czuje na półpustyniach tam można je spotkać najczęściej. Bardzo dobrze czują się w temperaturach umiarkowanych (poniżej 20 stopni Celsjusza). Półpustynne drzewa oraz krzewy zapewniają im schronienie podczas upałów, również są dobrą bazą wypadową do polowań na otwartej przestrzeni. Te drapieżniki także na terenach pustynnych, takich jak Sahara czują się dobrze. Tam swoje łowy zaczynają w nocy, a w ciągu dnia upały przesypiają w chłodnych kryjówkach. Jednak to Sawanna jest największym rajem dla karakali. Bardzo gęsta trawa zdecydowanie ułatwia im łowy, a niższa temperatura tu panująca jest dla nich o wiele bardziej odpowiednia. Busz także zapewnia tym drapieżnym kotom duży zasób pożywienia. Nie mają również żadnego problemu z wspinaniem się po drzewach. Para Karakali. Karakale mają smukłe, chociaż bardzo umięśnione ciało i długie kończyny. Waga dorosłych samców waha się między 13 – 18 kg, samice ważą mniej około 12 kg. Ich długość wynosi od 60 do 90 cm, ogon karakala mierzy około 30 cm, a wysokość około 50 cm. Sierść karakala ma ubarwienie od jasno do ciemnobrązowego, choć czasem może być całkiem czarny, pod brzuchem kolor sierści jest jasny. Te drapieżniki nad oczami mają czarne plamy oraz białe wokół nosa i oczu. Także białe włosy ma na podbródku, a od kącika oka do nosa przebiega czarna linia. Jego uszy są długie, zakończone pędzelkami, które nie rosną tak jak to się dzieje u rysia, z tyłu są one czarne. Jego wydłużone uszy służą mu do lokalizowania ofiar i są one kontrolowane przez dwadzieścia różnych mięśni. Na stopach karakala między opuszkami wyrastają twarde włosy, które umożliwiają mu łatwiejsze poruszanie się po miękkim pustynnym piasku. Jego pożywienie stanowią zwierzęta różnej wielkości ssaki, węże oraz płazy. Polują na swoje ofiary podkradając się na odległość do czterech metrów, a następnie bardzo szybko biegną i skacząc rzucają się na nią. Małym istotom przegryzają kark, a większym gardło. Posiadają niezwykłą umiejętność polowania na ptaki, właśnie dzięki swojej wyjątkowej skoczności potrafią skoczyć na wysokość aż trzech metrów. Karakal chwyta ptaki w locie. Jego futro stanowi świetny kamuflaż, dlatego może polować w każdych warunkach. Gdy karakal nie zje od razu całej zdobyczy to ją ukrywa. Dorosłe drapieżniki niezwykle rzadko mieszkają w parach, z reguły są samotnikami. Rejon samic jest o wiele mniejszy niż samców, ale oczywiście wszystko zależy od dostępności do pożywienia. Samice także bardziej przywiązują się do swojego miejsca zamieszkania oraz są sporo aktywniejsze w obronie swojego rejonu niż samce. Samce uwielbiają wędrować, często ich rewir pokrywa się z rejonem innych samców. Tak samo jak inne koty też i karakale znaczą swój rejon przez rozpylanie moczu czy pozostawianie odchodów w widocznych miejscach. Karakale mogą się rozmnażać przez cały rok, ale do godów dochodzi dopiero, gdy teren jest prawidłowo zaopatrzony w pożywienie. Bardzo dobrze wtedy to stymuluje okres rui u samicy, który trwa około dwóch tygodni. Mocz samicy wtedy wydziela specyficzny zapach, który przyciąga potencjalnych partnerów. Samica przeważnie łączy się z kilkoma samcami. Czasem zdarza się, że samica wybiera tylko jednego samca i wtedy on zostaje przy niej przez cały czas trwania rui i pilnuje, aby żaden inny osobnik się do niej nie zbliżył. Karakal inaczej zwany rysiem stepowym. Ciąża u karakali trwa przeważnie od 68 do 80 dni. Ilość kociaków wydanych na świat jest bardzo uzależniona od panujących warunków. Na wolności przeważnie jest to do trzech kociaków, a w niewoli, gdy do pożywienia mają stały dostęp samica może wydać na świat nawet około sześciu kociąt. Prze mającym nadejść porodem samica przygotowuje sobie schronienie, może to być jaskinia, nora lub inne bezpieczne miejsce. Kocięta przychodzą na świat ślepe i całkowicie bezradne, ważą około 198 do 250 gram. Ich futerko przeważnie ma kolor od żółtego do czerwono – brązowego z czarnymi plamami. Są ślepe przez około dziesięć dni, a mleczaki wypadają im po około pięćdziesięciu dniach, a następnie pierwsze pojawiają się kły. Gdy małe skończą miesiąc samica przenosi je w nowe miejsce. Po około trzech miesiącach przechodzą już na stały pokarm. Przy matce zostają do pierwszego roku życia, wtedy to osiągają dojrzałość płciową. Na wolności karakale żyją około dwunastu lat, a w niewoli nawet do siedemnastu lat. Te drapieżniki tak samo jak inne koty warczą, syczą i mruczą. Jeśli chodzi o stosunki tych drapieżnych kotów z człowiekiem to są one dosyć skomplikowane. Przede wszystkim, dlatego, że już życie karakala na wolności jest bardzo tajemnicze i niezbyt odkryte, na pewno też, dlatego, że potrafią się one bardzo dobrze kamuflować. Będąc w niewoli bardzo szybko i łatwo się oswajają i potrafią być wyjątkowo przyjazne. Futro karakali pod względem materialnym nie jest zbyt cenne dla ludzi, ale dosyć często się zdarza, że padają one ofiarą polowań przez hodowców zwierząt, którzy uważają te drapieżniki za szkodliwe, a dzieje się tak, dlatego, że mogą one polować również na mniejsze zwierzęta hodowlane. W dawnych czasach oswojonych karakali używano do polowań. Prawdopodobnie pierwsi to zwierzę udomowili Chińczycy lub Egipcjanie, następnymi byli Hindusi, którzy ubierali karakala w strój przypominający gazelę. Kolejni, którzy przejęli tę sztukę byli Persowie i Mongołowie. Król Persji Cyrus II Wielki używał podczas swoich polowań tych drapieżników. Obecnie z karakalami poluje tylko jeden lud, który zamieszkuje południowy Tadżykistan. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaWysokie temperatury są dokuczliwe dla ludzi i nie inaczej jest ze wieloma gatunkami zwierząt. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Część zwierząt, jak na przykład słonie, ma własne sposoby na to, jak ochłodzić się w trakcie upałów, o czym opowiada nas Daria Kroczek z chorzowskiego zoo. Zoo w Chorzowie: Jak zwierzęta w chorzowskim zoo radzą sobie z upałami? Będziecie zaskoczeniZwierzęta żyjące w ogrodach zoologicznych można podzielić na trzy grupy. Dla przedstawicieli pierwszej grupy wysokie temperatury to środowisko właściwe, dla drugiej są neutralne, a dla trzeciej to zupełnie obcy klimat. Bez względu na ten podział większość zwierząt w ciągu dnia odpoczywa i szuka schronienia w cieniu. Aktywne są głównie rano i wieczorem, kiedy nie jest tak gorąco. - Wszystkim naszym zwierzętom zapewniamy stały dostęp do świeżej wody i cień na wybiegach, z których dość często korzystają w trakcie upału. Zwierzęta są mądre i wiedzą co zrobić by sobie nie zaszkodzić - mówi Daria Kroczek z Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w tym, podopieczni chorzowskiego zoo, gdy tylko jest im za gorąco, mogą schować się w budynkach hodowlanych, w których temperatura jest zdecydowanie niższa. Kąpiele błotne, wewnętrzna "klima" i filtr UVDo pierwszej grupy zaliczają się gatunki, które w naturze żyją w gorącym klimacie, jaki panuje w Afryce i w południowej części Azji. W większości naturalnie wykształciły sobie zachowania, które pozwalają im zredukować negatywne skutki wysokich temperatur. Doskonały przykładem są tu nosorożce, które w upalnie dni szukają ochłody w kąpielach błotnych. - Zimne błoto daje natychmiastową ulgę, jednak jego kojące działanie utrzymuje się dłużej - gdy paruje tworzy się bariera izotermiczna, która działa trochę jak filtr UV - tłumaczy Daria wybiegu nosorożców można zobaczyć liczne wyrwy i zagłębienia, które powstały właśnie na skutek tworzenia opisanej bariery ochronnej, gdy tuż po kąpieli zaserwowanej im przez opiekunów z węża ogrodowego, zwierzęta zaczęły tarzać się po ziemi. Z błotnych kąpieli chętnie korzystają także świnie rzeczne, które na swoim wybiegu mają nawet mały zbiornik wodny. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaDo znoszenia upałów doskonale przystosowane są słonie. Podstawową barierą ochronną jest ich skóra, mająca ponad 10 cm grubości. Istotną rolę przy regulacji temperatury pełnią u słoni uszy, których funkcja jest wykracza poza zwykłe Uszy słonia wypełnia gęsty system naczyń krwionośnych. Wachlując uszami ochładzają płynącą w nich krew, która krążąc po innych partiach ciała ochładza cały organizm. Można to porównać to wewnętrznej klimatyzacji - wyjaśnia Daria zabezpieczeniami wynikającymi z anatomii, u słoni można zaobserwować kilka zachowań, które wspierają regulację ciepła. Aby ulżyć sobie w upale słonie obok kąpieli błotnych lubią także posypywać się piaskiem. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaDo tej grupy w chorzowskim zoo zaliczają się także lwy. Choć w naturze zamieszkują głównie afrykańskie sawanny, gdzie wysokie temperatury nie są niczym wyjątkowym, to raczej próżno szukać ich spacerujących po wybiegu. Jeżeli lwy wychodzą z budynku, to zazwyczaj kładą się w cieniu drzew i odpoczynek w zakamarkach wybiegówDla części zwierząt upały są dość neutralne i nie mają tak wielu sposobów na ochłodę jak gatunki wymienione wyżej. Najczęściej ich aktywność koncentruje się wczesnym rankiem i wieczorem, kiedy nie jest tak gorąco, a w ciągu dnia po prostu odpoczywają. Nie zawsze potrzebują do tego cienia, jak np. struś, który w środku dnia uciął sobie drzemkę na wyspie piasku w pełnym słońcu. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaWysokie temperatury nie robią wrażenia również na azjatyckich małpach - hulmanach. Mimo tego, że nie zagraża im przegrzanie, to opiekunowie ze Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w kreatywny sposób dbają o to, aby nic im się nie stało. Warzywa, którymi karmione są hulmany, podawane są w miskach wypełnionych wodą. W ten sposób małpy przy okazji posiłku, mogą zaznać ochłody. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaWiększość kopytnych również nie ma problemu z wysokimi temperaturami. Przykład mogą stanowić antylopy oraz kudu wielkie, które przy pełnym słońcu spokojnie spacerują po wybiegu i skubią trawę. W Polsce można je zobaczyć tylko w upałów dobrze przystosowane są wielbłądy, które w naturze występują w Azji południowo-zachodniej i Afryce północnej zamieszkując głównie obszary pustynne i półpustynne, gdzie nocą robi się bardzo. Te wyjątkowe zwierzęta potrafią dobrze funkcjonować przy dużych dobowych amplitudach temperatur. Obecnie, wielbłądy mieszkające w Chorzowie, są w trakcie zmiany wełny. Zrzucają stare włosy i zaczynają odrastać im nowe, dzięki czemu nie odczuwają panujących Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaGoście z tundry i tajgi szukają ochłodyLatem nieco ciężej jest zwierzętom, które w naturalnych warunkach funkcjonują w chłodnym klimacie. W Chorzowie można oglądać tygrysy syberyjskie, których naturalnym środowiskiem jest Obecnie rzadziej korzystają z wybiegu, a jeśli to robią, to można je zobaczyć głównie w zaciemnionych miejscach - mówi Daria w ciągu dnia najczęściej śpią w budynku, dzięki czemu można je zobaczyć w niecodziennych Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaPodobnie jest z rosomakami, które w naturze żyją w tundrze i terenach górzystych. One również są mniej aktywne, starają się głównie spać i odpoczywać, ale przy odrobinie szczęścia można je zobaczyć na wybiegu. Jest on dobrze przystosowany do przyjęcia rosomaków - jest bardzo zacieniony, dużo tu zagłębień, pni drzew, nor i zgłębień, w których lubią przebywać rosomaki. Podopieczni Śląskiego Ogrodu Zoologicznego w Chorzowie mają zapewniony stały dostęp do wody, a wybiegi, z których korzystają skonstruowane są w ten sposób, aby każde z nich mogło odpocząć w zacienionym miejscu. Marcin ŚliwaO tej porze roku niełatwo jest zobaczyć ibrisy, czyli pantery śnieżne. Zazwyczaj większość czasu spędzają w chłodnym budynku, a jeśli wychodzą na wybieg, to należy ich szukać schowanych w cieniu kamieni i drzew. Choć karakal stepowy zamieszkuje dużo cieplejsze tereny niż ibrisy, to on również w ciągu dnia na wybiegu wybiera dobrze zacienione Śląskim Ogrodzie Zoologicznym mieszkają zwierzęta, które w naturalnych warunkach występują w różnych częściach świata, dlatego dość spore zróżnicowanie w ich odporności na temperatury. Mimo różnic, wszystkie są dość dobrze przystosowane do naszego klimatu i nie trzeba się martwić o ich kondycje przy aktualnych W zoo w dużej mierze żyją zwierzęta, które już urodziły się na terenie innych ogrodów w Europie. W większości są już przystosowane do panującego u nas klimatu. Przykładem mogą być tu nasze gepardy, które zimą uwielbiają biegać po śniegu - mówi Daria przeoczSpodek w Katowicach. Zobaczcie unikatowe zdjęcia z budowy symbolu Śląska. Epickie!5 wyjątkowych szczytów w Beskidach, na które łatwo wejść. Świetne na weekendKultowa góra Ochodzita to świetny punkt widokowy w Beskidzie Śląskim. Widok zachwyca!Pałac Schoena to jeden z najpiękniejszych zabytków w regionie! Znacie jego historię?Zobacz takżeWakacje kredytowe już od sierpnia. Sprawdziliśmy, jak przygotowane są banki RAPORT DZMusisz to wiedziećSupersam w Katowicach - to był kultowy sklep w PRL. Zburzono go 9 lat temu. ZobaczcieJak seniora zrobić w konia? Zadzwoń, zaproś, obiecaj darmowy laptop. Sprawdziliśmy!Śląskie WAG's. Żony i dziewczyny piłkarzy ze śląskich klubów są piękne. ZDJĘCIALewandowski już w Barcelonie. Zobaczcie najnowsze memy poświęcone transferowiPolecane ofertyMateriały promocyjne partnera

karakal stepowy w domu